Hatırlamayı Unutmamak.

      

     Hayatınızda hiç günlük tuttunuz mu ya da tutmayı denediniz mi? Ben ilkokuldan beri deniyorum ama hiç beceremedim. İki üç gün düzenli yazdım ama sonra o günlük haftalık oldu, aylık oldu... derken unutuldu gitti. 

     Uzun bir süre günlük tutmadım ben de. Sonra düşündüm, dedim ki "Benim bunca zamandır tutmak istediğim şey günlük değil ki? Ben on yıl sonra geriye dönüp baktığımda sabah kaçta kalktığımı, dişlerimi kaç kere fırçaladığımı merak etmeyeceğim. Evet, kesinlikle. Asıl merak edeceğim şey "Ben on yıl önce şu olay yaşandığı zaman ne hissetmiştim? Beni mutlu eden şeyler nelerdi? Niye üzüldüm? Ne karşısında hayâl kırıklığına uğradım? Bana iyi gelen insanlar kim(ler)di?" 

     Benim istediğim şey günlük değil "Unutmama defteri"ydi. 2025 yılında Unutmama defterini hayatıma katma kararı aldım. 

     Hayat her zaman çocuk zamanlarımızdaki gibi değil. Topumuz patladı. Hadi yenisini alıp oyuna devam edelim, diyemiyoruz artık. Eskisi kadar arkadaşımız yok belki? Ya da herkes eskisi gibi oyununa dahil etmiyor bizi. Umudumuzu kaybediyoruz. Karanlığa dalıyoruz. Konuşamıyoruz. Anlaşamıyoruz eskisi gibi. Dinlemiyoruz. Dinlemiyorlar. Unutmama defteri tam da bunun için. Karanlığa yakacağımız ufak bir kibrit olacak belki de. Eskiden bunları yaşamışım. Eskiden de üzülmüşüm ama iki hafta sonra da bunu yazmışım. O zaman da üzülmüşüm ama geçmiş. Bu da geçecek, demek için. 

     Kendi umut birikimlerimizi kullanmamız gerekecek bazen. Birikim her zaman parayla alakalı değildir. Bilgi birikir, insanlar birikir. Duygular birikir: Yaşadıklarımız ya da yaşayamadıklarımız. 

     Hep sorun unutamamak diyorlar, diyoruz ya? Belki sorun hep unutamamak değildir? Belki sorun bazen de hatırlamamaktır? Dünya'da hâlâ güzel şeylerin olduğunu hatırlamamaktır?  Bizim sorunumuz unutamamak değil. Hatırlamamız gereken şeyleri unutmak. Tıpkı sınavlarda gerekli bilgileri unutup bir reklamın şarkısını hatırlamak gibi. Hayatın anahtarı doğru olayları, insanları hatırlamaktır belki? Denemeden bilebilir miyiz?

    İnsanız. Biz de şaşarız. Kayboluruz. Gece çöker, kalbimiz sıkışır. Geçer. Geçecek. Hep öyle olmadı mı? Kanarsın. Kabuk bağlar ve geçer. 

     Küçük umutlarınızla büyük hayatlar şekillendirmeniz, hatırlamayı unutmamanız dileğiyle...